Het duurde even voordat ik weer achter mijn laptop ging zitten om je terug te schrijven. Dat had
voornamelijk te maken met een bepaalde zwaarte die ik aan mijn reactie hang als iemand zich
kwetsbaar opstelt. Volgens mij vind ik dat zo mooi en belangrijk dat ik wil dat mijn reactie erop
perfect is. Om te voorkomen dat ik iets verkeerds zeg en iemand het nooit meer durft te doen (yep,
ik heb de neiging om nogal in uitersten te denken). Ik vergeet dan soms dat er aan de andere kant
van de interactie hele sterke, capabele mensen staan die zich heus niet uit het veld laten slaan door
een eventueel onbedoeld onhandige reactie. Dus, hier gaan we weer.
Een groot wit vlak is altijd intimiderend, maar het was me gelukt om maar gewoon te beginnen
Ik moest aan je brief denken toen ik vanochtend na een tijdje weer een kwast in mijn handen had.
Een groot wit vlak is altijd intimiderend, maar het was me gelukt om maar gewoon te beginnen. Met
een penseel in de hand, felgekleurde verf op een oud bord en de veldezel van mijn overleden oma
voelde ik me door en door schilder. Gevoel nam het over en ik kon er niks aan doen, ik wás gewoon
een heuse kunstenaar, echt waar!
De grap is: ik kan helemaal niet goed schilderen. Ik doe mijn best en soms komt er heus wat leuks uit, maar ik heb niet per se veel talent en al helemaal niet veel skills. Toch voelde ik me een kunstenaar.
Schrijver, project manager of community manager daarentegen, dat heb ik me nog nooit gevoeld.
Niet op die manier, tenminste. Maar je iets voelen, gewoon omdat je het doet, omdat je ervan
geniet, zonder verwachtingen en zonder het resultaat al in je achterhoofd. Is dat niet het beste
gevoel?
Ik hoop eigenlijk heel erg dat je je stiekem iedere dag een klein beetje scenarioschrijver voelt, op dezelfde manier dat ik me kunstenaar voel
Je zegt dat je je alleen scenarioschrijver voelt als je steengoede ideeën hebt en heel productief bent.
Ik weet verder niets van scenario’s, maar ik heb eindeloos veel boeken in mijn leven gelezen en ik
weet zeker: jij kunt prachtig schrijven. Dat je op een feestje niet altijd stralend van trots verkondigt
dat je scenarioschrijver bent, snap ik helemaal. Zo’n 'cool' beroep; daar hangen ongetwijfeld heel
veel verwachtingen van jezelf en van anderen aan. Maar ik hoop eigenlijk heel erg dat je je stiekem
iedere dag een klein beetje scenarioschrijver voelt, op dezelfde manier dat ik me kunstenaar voel.
Zonder dat iemand daar iets van hoeft te vinden en zonder dat daar een bepaalde prestatie aan
vastzit, maar gewoon omdat je het vet vindt om te doen.
PS. dramatherapeut, wauw!
Ineens viel het me op dat er bijna nooit iemand een andere openingsvraag stelt dan 'wat doe je?' of 'hoe is het op werk?'
Om je vraag over de feestjes te beantwoorden: in het begin ontweek ik ze. Vreselijk! Ineens viel het
me op dat er bijna nooit iemand een andere openingsvraag stelt dan 'wat doe je?' of 'hoe is het op
werk?'. Ik ben een hopeloze leugenaar, dus liegen was geen optie. Ik probeerde eerlijk te zijn. De
eerste pakweg tien interacties waren daardoor op z’n zachtst gezegd oncomfortabel. Ik begon te
vertellen dat ik niet meer werkte, omdat het niet zo goed met me ging. Echter, had ik toen nog geen idee wat er met me aan de hand was, dus het verhaal was nogal onsamenhangend en ik was er zelf
nog totaal niet oké mee. De meeste van mijn gesprekspartners hadden dit antwoord niet verwacht
en wisten duidelijk niet hoe ze hierop moesten reageren. Ongemak alom. Maar op een gegeven
moment begon ik mijn situatie meer te accepteren en deed ik geen moeite meer om er een mooi
verhaal van te maken.
Soms antwoord ik nu gewoon met 'Op dit moment niks,' omdat ik benieuwd ben hoe mensen daarop reageren. Laatst zei iemand 'Hoe ziet je week er dan uit?' en dat vond ik een heerlijke vraag. Ik hoefde niet meteen een deep dive in al mijn problemen te doen, maar kon gewoon lekker vertellen over mijn yogalessen, schetscursus en het brievenproject waar ik aan mee doe. 😉
Hypochondrie. Ook geen makkelijke zeg… Dat zal niet iets zijn wat anderen makkelijk kunnen begrijpen als je brein niet op die manier in elkaar zit. Datzelfde geldt voor mijn brein, al kan ik me de angst voor dat ziekenhuisbed wel heel goed voorstellen. Maar dingen zoals wat wij nu doen, brieven naar elkaar schrijven, naar elkaar luisteren zonder elkaar te kennen, verbinding maken, is volgens mij een bewijs dat ieder mens altijd mee mag blijven doen, denk je niet? Alleen misschien niet op de manier die we zelf voor ogen hebben.
Ik had niet verwacht dat ik met zoveel enthousiasme iedere dag mijn brievenbus zou checken om te kijken of je alweer iets geschreven had
Pfoe Jacob, deze brief is echt een bevalling. Perfectionisme zit me een beetje in de weg. Jij schrijft zo
mooi en ik vind deze briefwisseling echt zo tof. Toen ik me aanmeldde voor het project had ik het
eigenlijk een beetje verkeerd begrepen. Er hingen allerlei posters in de OBA waar ik toen was en
overal stond bij 'als je Nederlands niet goed genoeg is, zijn er mensen om je te helpen schrijven'.
Hierdoor dacht ik dat het een project was voor verbinding, maar ook zodat mensen hun Nederlands
konden oefenen. Leek me ook leuk. Ik houd van schrijven en help graag. Maar ik had niet verwacht
dat het zoals dit zou worden. Ik had niet verwacht dat ik met zoveel enthousiasme iedere dag mijn
brievenbus zou checken om te kijken of je alweer iets geschreven had. Misschien heeft het gebrek
aan verwachtingen het juist zo leuk gemaakt.
Daarom stop ik nu lekker met deze brief, ook al vind ik hem niet perfect en zou ik willen dat ik allerlei dingen anders had verwoord. Ik laat de verwachtingen even los en wacht gewoon rustig af waar jij vervolgens weer mee komt. Ik heb er zin in!
Oh, en ik vond je laatste vraag overigens erg goed gevonden. Het ding is alleen dat ik nooit een heel sterk idool-persoon ben geweest. Mijn ouders zijn echte voorvechters van het idee dat iedereen gelijk is en evenveel waard, waardoor ik nooit echt de neiging heb gehad om iemand op een voetstuk te plaatsen. Echter, ik zie hoe mooi het kan zijn om je te laten inspireren door anderen en ik ben dan ook heel benieuwd naar jouw eerste, grootste, laatste of meest verrassende idool!
Veel plezier met schrijven, ik kijk uit naar je brief.
Groetjes,
Fleur
