Hartelijk dank voor je brief. Leuk om te lezen hoe je leven eruit ziet en hoe je over verschillende dingen denkt.
Ik hoop dat het goed met jou, je vrouw en de kinderen gaat en dat iedereen gezond is.
Heb je een leuk en gezellig Suikerfeest gehad? Maar waar ik vooral benieuwd naar ben is, hoe je de vastentijd hebt ervaren. Wat betekent die tijd voor jou? Heb je andere inzichten in je leven gekregen? Voor jou zijn, denk ik, je geloof en je manier waarop je in het leven staat nauw met elkaar verbonden. Maar zijn er dingen waar je na de afgelopen vastentijd meer bij stil hebt gestaan? Door de vele moslims in onze buurt was het Suikerfeest duidelijk te zien op straat. Gezinnen met mooi aangeklede mensen, die op weg waren om op bezoek te gaan. Voorzichtig droegen zij vaak de traktaties die zij meenamen naar hun familie of vrienden. Ook bij mijn buren werden aan de lopende band over en weer traktaties gebracht. Ik kreeg een bakje met koekjes van mijn buurtbroer en zijn vrouw. Ik heb vooral genoten van de kinderen, die samen met hun vriendjes, vriendinnetjes of familie vrolijk en uitbundig op straat speelden, vaak met een zak snoep in hun handen. Voor mij, was het heel leuk om zoveel gelukkige en vrolijke mensen te zien op die dag.
...mijn ex-vrouw en ik vonden het heel belangrijk de kinderen op te voeden tot zelfstandige individuen....
Wat je schreef over de opvoeding van je kinderen en die van jezelf sprak mij aan. Ook wat je zei over het verschil tussen je eigen opvoeding en die van je kinderen. Dat is bij iedere generatie het geval, ook bij mij. Ik ben het helemaal met je eens, dat het heel belangrijk is veel tijd en aandacht aan je kinderen te geven. Opvallend vind ik dat je noemt dat je verwacht dat je later van je kinderen wat van de tijd en aandacht terug kan krijgen. Natuurlijk is dat fijn. Aan de andere kant, mijn ex-vrouw en ik vonden het heel belangrijk de kinderen op te voeden tot zelfstandige individuen, die mondig zijn en goed kunnen communiceren. Ook tot kritische mensen, die niet met alle winden meewaaien en een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor de maatschappij hebben. Dat staat af en toe wel op gespannen voet met trouw aan ouders en familie. In sommige situaties kwam het wel voor dat zij zich tegen mij keerden. Alleen met woorden hoor. Maar belangrijker dan het door hen volgen van mijn overtuigingen vond en vind ik het ontwikkelen van een eigen mening en het nemen van verantwoordelijkheid daarvoor. Snap je wat ik bedoel? Gelukkig sluit het één het ander niet uit. Mijn kinderen zijn alle drie heel verschillend. Zij zijn allemaal opgegroeid tot heel prettige en leuke mensen. Ik heb regelmatig en goed contact met hen. Voor mij zijn zij heel goed.
Zij waren wel zorgzaam en liefdevol en deden vooral na wat hun ouders deden.
Ook ik kom uit een groot gezin. Elk kind kreeg wel aandacht, maar niet te vergelijken met de tijd en aandacht die kinderen nu krijgen. Mijn vader werkte zes dagen in de week, voor een beetje geld. Mijn moeder was eigenlijk haast alle tijd kwijt aan het huishouden en de verzorging van de kinderen. De eerste jaren had zij geen wasmachine en ook geen stofzuiger. Het leven was hard. Ook hadden de mensen in het algemeen weinig verstand van de ontwikkeling van kinderen. Zij waren wel zorgzaam en liefdevol en deden vooral na wat hun ouders deden. Dat was zeker niet altijd het beste. Toen dacht men bijvoorbeeld dat je een baby gewoon moest laten huilen, als zij/hij niet kon slapen. Maar dankzij de welvaart, betere scholing, tijdschriften, kranten en natuurlijk televisie, kregen steeds meer mensen, meer kennis over meer dingen. Dus ook over de ontwikkeling en opvoeding van kinderen. Dat vind ik een enorme verbetering en rijkdom.
Elk kind past natuurlijk in zijn eigen tijd.
Je vindt het jammer dat kinderen van tegenwoordig wel alle luxe kennen maar toch niet dankbaar zijn. Ik denk dat, het fijn is, dat elke generatie het wat beter heeft dan de vorige. En dan bedoel ik niet alleen materiële zaken. Elk kind past natuurlijk in zijn eigen tijd. En je hoeft natuurlijk niet mee te doen aan ‘de ratrace’ waarin iedereen alleen maar gericht is op het verzamelen van meer spullen, meer te bezitten, meer te consumeren en zogenaamd meer of beter te zijn dan een ander. Zoals jij al zei: “tijd en liefdevolle aandacht zijn belangrijk voor kinderen”. Belangrijker dan sportschoenen of een telefoon. Maar natuurlijk staan je kinderen, zeker als ze wat ouder worden, ook onder invloed van anderen. Goed voorbeeld doet goed volgen en veel praten. Dat helpt. En, ook ik heb beste wel moeilijkheden - ook grote - met mijn kinderen gehad, maar geduld en vertrouwen in hen werd beloond.
Nieuwbouwwoningen van onder de 700 euro bestaan niet.
In de buurt is wel een groot verschil in de oudbouw en de nieuwbouw. Ik heb begrepen dat de nieuwbouw in de Akbarstraat voorlopig het laatste is in de vernieuwing van de Kolenkitbuurt. Ik weet niet goed wat ik daarvan moet denken. De woningen van de nieuwbouw zijn heel erg mooi en prettig om in te wonen. Dat gun ik iedereen, vooral de mensen die nu al zo lang in de oudbouw wonen. Aan de andere kant, was er ook niet voor alle bewoners van de gesloopte woningen plaats in de nieuwbouw. En voor veel mensen is de lage huur van de woningen in de oudbouw echt aantrekkelijk. Nieuwbouwwoningen van onder de 700 euro bestaan niet. Ook verandert de samenstelling van bewoners in zo'n een wijk met duurdere huur- en koopwoningen. De oorspronkelijke bewoners moeten plaatsmaken voor mensen met meer geld. Het voorkomt wel gettovorming. Hoe denk jij hierover?
...en soms maak ik mij daar kwaad over en onderneem actie.
Ja, er valt nog het nodige te doen aan de buurt. Het is ontworpen als autoluwe buurt. Dat betekent vooral dat de gemeente het autogebruik van bewoners wil beperken door geen parkeervergunningen te geven en heel weinig parkeerruimte te maken. Wel wonen er heel veel mensen. Gevolg is dat het autoverkeer niet beperkt is. Zeer veel foutparkeerders, op de stoep, op inritten, dubbel parkeren enz. Overlast van besteldiensten en auto's van bedrijven. Voor hen is er ook vaak geen andere oplossing. Bij het ontwerp van de buurt is daar onvoldoende over nagedacht en de gemeente doet er verder niets aan. Dat vind ik jammer en soms maak ik mij daar kwaad over en onderneem actie. Ik denk dat het goed zou zijn als wij als bewoners ons zouden organiseren om op te komen voor onze belangen en ideeën te ontwikkelen voor een prettig samenleven. Maar veel mensen houden het bij klagen en willen verder weinig doen. Hoe denk jij hierover?
Wat mij betreft, ik wil voorlopig nog wel even doorgaan met schrijven. Ik hoop dat jij dat ook wilt.
Vriendelijke groeten,
Joop
