Zo gauw het kan, stomen we waarschijnlijk weer met volle kracht vooruit. Wat denk jij?

Mijn hoofd raakt vol van gedachtes die ik niet kan loslaten: hoe lang gaat dit nog duren, wat vind ik van mijn huidige baan en hoe kom ik aan een levenspartner als de enige mensen...

Ik ben zeer kieskeurig geworden met de jaren. Prietpraat, verjaardagdagsfeestjes, ik loop er niet (meer) warm voor.

Als het ene doel bereikt is knaagt het wel om weer iets anders voor ogen te hebben.

Het heeft mij zo’n beetje een heel mensenleven gekost vrede te hebben met wie ik ben en wat ik wil en dat dan ook nog eens te doen.

Hoe erg we ook naar het ‘normaal’ verlangen dat we gewend waren, moeten we ons misschien meer focussen op hoe het nieuwe tijdperk eruit gaat zien.

Ik ben momenteel niet (meer) nadrukkelijk actief op het gebied van vrouwenemancipatie maar ik kan me nog steeds enorm opwinden als ikzelf of welke vrouw dan ook onheus bejegend wordt.

Het is bijzonder om te ervaren dat er - ondanks het leeftijdsverschil - zoveel aanknopingspunten en gelijkenissen zijn.

In mijn leven tot nu toe is weinig tevoren gepland. Ik dein op de krachten van ‘de wereld’ en mijn eigen mogelijkheden en behoeften.

Mijn moeder was eind dertig toen zij mij kreeg, ‘een cadeautje’ zegt ze altijd.

Dit plekje, mijn thuis, met verwarming en met internet en met uitzicht op mijn geliefde stad. Mijn speeltuin, weet je nog?

Het liet mij inzien hoe graag ik eigenlijk iets voor anderen wil doen. Het zorgen... iets goeds doen, verandering brengen.

Mijn strategie is uiteindelijk geworden: het mag er zijn, alles wat zich aandient (in mijzelf) mag er zijn. Ik deug gewoon en hoef mezelf niet te forceren om nog meer te deugen.

Na het startshot van Rutte (‘hierbij hef ik alle coronamaatregelen op’) sta ik springend en juichend voor de televisie, met mijn dierbaren in mijn armen.